در این نوع ریزش مو یک یا چند لکه طاسی به شکل دایره یا سکه و گاهی بیضی شکل بطور ناگهانی و بی خبر در سر ایجاد میشود. یعنی بیمار متوجه ریزش مو در حمام یا موقع شانه کردن نشده و چون معمولا توام با سوزش یا خارش و درد نیست از این طریق هم به وجود آن پی نمی برد و تا مدتها از آن بیخبر میماند تا اینکه آرایشگر یا نزدیکان آن را دیده و متذکر شوند و یا برحسب اتفاق در ضمن شانه کردن یا لمس خود بیمار آن را پیدا کند. گرچه این بیماری اکثرا بدون علامت است ولی گاهی بیماران پیدایش لکه های جدید را از روی سوزش یا خارش یک منطقه حدس میزنند. چون شکل طاسی به صورت لکه های گرد یا بیضی شکل است آنرا طاسی سکه ای شکل یا لکه لکه میگویند. اگر ریزش مو محدود به یک یا چند لکه باشد آنرا ریزش موی سکه ای محدود میگویند. گاهی ریزش مو حالت شبکه ای و تور مانند دارد که از اتصال چند لکه حاصل میشود و سرانجام گاهی موهای پشت سر و دور سر به شکل نعل اسب میریزد که علامت خیلی بدی است و خبر از پیشرفت بیماری می دهد وگاهی برعکس تمام موی سر می ریزد غیراز همین نوار نعل اسبی شکل که در پشت سر باقی می ماند و آنرا فرم sisopho مینامند. علاوه بر شکل محدود و سکه ای گاهی بیماری شکل منتشر دارد که در آن لکه مشخصی نداریم بلکه در تمام سر بعضی فلیکولهای مو زایل شده و بیماری به شکل کم پشتی موی سر خود را نشان میدهد. این بیماری را بر حسب وسعت منطقه طاسی به نوع محدود و اگرتعداد لکه ها زیاد باشد نوع منتشرو اگر بیش از نیمی از موی سر بریزد آنرا نوع شدید مینامند. اگر تمام موی سر بریزد آنرا نوع توتالیس مینامند اگر ریزش مو در ناحیه غیر از سر مانند ریش یا ابرو یا بدن پیدا شود آنرا فرم خارج جمجمه ای مینامند و اگر تمام موی بدن بریزد آنرا نوع سرتاسری یا یونیورسالیس می نامند در این نوع علاوه بر موی سر موهای ریش، ابرو، بدن و حتی موهای داخل بینی هم میریزد.

در موقع معاینه پوست ناحیه مبتلا بدون مو ولی صاف و سالم و بدون قرمزی و التهاب است گاهی در اطراف لکه طاسی موهای کوتاه و شکسته موسوم به علامت تعجب می بینیم که در بالا ضخیم و در پایین نازک میباشند. وجود این موها علامت پیشرفت و فعالیت بیماری است و همچنین اگر موهای اطراف این لکه های بی مو با یک کشش مختصر به آسانی کنده شود باز علامت فعالیت بیماری است که آن را PULL TEST مثبت مینامند. همراه با ریزش مو به علت شباهت ساختمان مو وناخن ( وجود کراتین در هر دو) ضایعات ناخنی مختلف مانند نقاط فرو رفته و نازک شدن و ناصافی سطح ناخن ممکن است موجود باشد که آن را تراکی انیکی مینامند. این عارضه در هر سنی ممکن است پیش آید و یک درصد مردم را گرفتار می کند حداکثر شیوع آن در اطفال سنین مدرسه یعنی 6 تا 8 سالگی است و شایع ترین علت ریزش مو در بچه ها را تشکیل می دهد و از نقطه نظر شیوع در درجه دوم جوانان را بعد از اطفال گرفتار می کند. هر چند سلامت کلی مبتلایان به این بیماری معمولا اشکالی ندارد ولی از نظر روانی به شدت بیمار و اطرافیان را دچار ناراحتی کرده و بار سنگینی را به آنها تحمیل می کند.

و اما به علت سیر غیر قابل پیش بینی آنرا ریزش موی بوالهوس مینامند زیرا بیخبر و بی سر و صدا میاید و اکثرا بی خبر با یا بدون درمان بهبود می یابد این بیماری گاهی یک یا چند بار عود میکند و حملات مکرر در این بیماری شایع است و از عجایب اینست که در حالیکه بعضی لک ها روبه بهبود هستند لکه های جدید ممکن است پیدا شوند. موهای تازه رویش یافته ابتدا ضعیف و کرکی شکل و کم رنگ هستند و به تدریج به اندازه و رنگ طبیعی در می آیند.

علت این بیماری بدرستی معلوم نیست ولی مجموعه ای از استعداد ژنتیک و اختلال ایمنی مولد آن میباشد. در این بیماری گلبولهای سفید از نوع TCELL بطور اشتباهی موی شخص را غریبه حساب و به آن حمله کرده و مانع رشد مو می شوند. به علت اختلال ایمنی همراهی بیشتری این بیماری با سایر بیماری های خود ایمنی مانند اگزمای سرشتی، کم خونی پرنیسیوز و اختلالات تیروئید و لک و پیس و و بیماری کلاژن واسکولار دور از ذهن نمی باشد.

علاوه بر استعداد ارثی و اشکال ایمنی یک عامل روشن کننده مانند عفونت ویروسی یا استرس سبب بروز بیماری در افراد مستعد میشود. نقش استرس در روشن کردن و ادامه بیماری از اهیمت خاصی برخوردار است ولی علت اصلی بیماری نمی باشد به عبارت دیگر استرس روی زمینه ژنتیک نقش خود را ایفا می کند. زمینه ژنتیک را از روی سابقه فامیلی این بیماری در پدر و مادر، خواهر و برادر و یا سایر افراد فامیل میتوان بدست آورد. و از نظر آزمایشگاهی استعداد ژنتیک به صورت MHC کلاس 2(HLADRDQ ) خود را نشان می دهد.

به علت آنکه معمولا این بیماری خودبخود یا با درمان به طور کامل بهبود می یابد آن را در بعضی نواحی مولیسک می نامند و مقصودشان این است که این بیماری مو را لیس می زند ولی گاز نمی گیرد و در نتیجه پیاز مو را خراب نمی کند.

درمانها شامل اطمینان به بیمار برای بهبود با درمانهای ساده به شرط حوصله بیمار است و از استعمال مواد محرک مانند سیر و پیاز گرفته تا اشعه ماوراء بنفش و ایجاد آلرژی تماسی با DNCB , DPC و اسکواریک اسید و استعمال پمادهای تنظیم کننده ایمنی مانند پروتوپیک گرفته تا استعمال پماد های کورتون موضعی قوی و تزریق کورتن داخل ضایعه و تجویز داروهای سیستمیک مانند کورتن خوراکی یا کورتن به صورت پالس و داروهای خوراکی تغییر دهنده ایمنی را میتوان برحسب مورد به کار برد. اما گاهی با بالاترین درمانها هم هیچ تاثیر مثبتی دیده نمی شود و بیماری پابرجا می ماند. نحوه واکنش بیمار به این بار عصبی شدید در سرنوشت و آینده او تاثیر به سزایی دارد که بایستی با آموزش مناسب اجتماعی و تقویت روحی بیمار آنرا به نحو مناسب تامین کرد.