اینجانب در طی 40 سال طبابت یک آرزوی ظاهرا غیر عملی برای طب در ایران دارم و آن اینکه ای کاش می شد حساب طبابت را در ایران استثنائا و غیر از آنچه در همه جای دنیارایج است از بقیه مشاغل جدا می کردند و برای اطباء یک زندگی ساده و آبرومند تامین میشد تا پزشکان دغدغه مسائل ابتدایی مانند کرایه مطب و تهیه مسکن و اتومبیل و مالیات و غیر را نداشته و وقتشان فقط صرف بیمار و مطالعه و تحقیق میشد. آنگاه در عرض مدت کوتاهی با تعداد خیلی کمتر پزشک با صرفه جویی در وقت و حذف هزینه های زائد، پزشکی ایران در دنیا حرفهایی برای زدن پیدا می کرد و هرگز اصطکاکی بین بیمار و پزشک بوجود نمی آمد و رابطه پزشک و بیمار برای همیشه عاطفی و پاک باقی میماند. همانند رابطه شیر دادن مادر به طفل که صرفا از روی عشق می باشد نه مانند شیر دادن دایه به طفل که برای تامین معاش صورت می گیرد. در هر حال اینجانب به عنوان وظیفه فردی سعی داشته و دارم حتی الامکان همه آنچه را یک متخصص پوست باید در رشته خود از نظر علمی بداند و از نظر عملی بتواند اجرا کند منطبق بر اطلاعات روز و با وسایلی مطمئن و تکنیک صحیح در اختیار بیماران و مراجعین بگذارم. 40 سال طبابت در رشته پوست و حضور مستمر و فعال در مراکز دانشگاهی و کنفرانس های علمی و جلسات عملی در داخل و خارج کشور پشتوانه ارزنده ای است که تاکنون سبب ارائه خدمات ناچیز و ناقابلی به مراجعین و آسایش خاطر و دلخوشی و دلگرمی شغلی اینجانب بوده است. دلخوشی دیگر اینجانب در طی این مدت حفظ رابطه تنگاتنگ و صمیمی بین پزشکان آزاد و اعضای هیئت علمی است، زیرا تعداد پزشکان آزاد پوست نسبت به پزشکان دانشگاهی در این رشته بیش از ده برابر بوده و بار سنگین معالجه بیماران را بر عهده دارند.