اکنه شایعترین بیماری پوستی است.تقریبا تمام افراد ائم از دختر و پسر یا زن و مرد در سنین بین10-20 سالگی به درجاتی با آن دست به گریبان میشوند. شایعترین سن اکنه17سالگی است .بعد از25سالگی اکنه شروع به بهبود و پسرفت کرده و به تدریج از شیوع ان کاسته می شود. معذالک بعضی افراد در سنین بالاتر یعنی بین 25-35سالگی و بعضی حتی بین 35-45سالگی هنوز مبتلا به اکنه هستند. اکنه در این افراد یا دنباله همان اکنه نوجوانی است و یا بعضی تازه فیلشان یاد هندوستان کرده و برای اولین بار در دهه سوم وچهارم زندگی گرفتار اکنه میشوند. پیدایش اکنه در سنین بالا یا ادامه آن تا سن های بالا تر در خانم ها شایعتر از آقایان است و اما علت اصلی اکنه هنوز به درستی معلوم نیست به طوری که بعضی عوامل سرشتی من جمله توارث را علت اصلی میدانند و بعضی دیگر عواملی محیطی را در ایجاد آن مهم تر میدانند. روی هم رفته معلوم شده عوامل محیطی نقش بیشتری در ایجاد اکنه ایفا میکنند به طوری که بعضی نقش ارث در ایجاد اکنه را مورد تردید قرار داده اند.از جمله دلایلشان شیوع فراوان اکنه است که تمام افراد را به درجاتی گرفتار میکند و منحصر به عده خاصی نیست تا بتوان آن را به ارث نسبت داد ضمن آنکه ژن خاصی هم برای ایجاد اکنه کشف نشده است با این همه نقش ارث در ایجاد اکنه به کلی منتفی نیست یعنی باوجود انکه مانند ایکتئوز و اپیدرمولیز بولوس جزو بیماری های ارثی پوست محسوب نمیشود اما استعداد ابتلا به اکنه تا حدی ارثی است به دلیل انکه در بین دوقلوهای یک تخمی یا متشابه اگر یکی مبتلا به اکنه باشد و شرایط زندگی انها هم یکی باشد دیگری هم به احتمال قوی مبتلا می شود در حالی که در دوقلوهای غیرمتشابه این مسئله تا این حد صادق نیست. از بین چهار عامل مولد اکنه یعنی انسداد مجرای خروجی غده چربی-عامل میکروبی-ایمنی بدن شخص فقظ چهارمی یعنی اندازه و تعداد و میزان فعالیت غدد چربی ارثی است .و اما فامیلی بودن اکنه بیش از ارثی بودن ان چشم گیر است به طوری که اکثر مبتلایان به اکنه پدر یا مادر یا پدر و مادرشان هردو ویا خواهر ویا برادرشان مبتلا به اکنه هستند و حتی اگر خودشان به خاطر نداشته باشند میتوان ردپای اکنه را به صورت فرورفتگی های آبله مانند در صورت والدین انها پیدا کرد. پس از تحقیقات مفصل معلوم شده اکنه یک بیماری چند علتی است و جمع شدن مجموعه ای از عوامل ارثی و عوامل محیطی برای بروز و ادامه ان باید دست به دست هم دهند.فامیلی بودن اکنه نباید موجب سوءتفاهم فرزندان باشد و بچه ها نباید تصور کنند اگر پدر یا مادرشان مبتلا به اکنه بوده اند لزوما انها هم مبتلا به اکنه میشوند زیرا عکس این مطلب هم گاهی دیده میشود یعنی کم نیستند افراد مبتلا به اکنه که در فامیلشان هیچکس اکنه نداشته و همچنین کم نیستند افراد بدون اکنه که در فامیلشان اکنه شایع بوده است. به طور خلاصه هر علتی اعم از عوامل محیطی یا ارثی و فامیلی یا مجموعه انها هر کدام عامل اکنه باشد و اکنه به هر شدتی که شخص را مبتلا کرده باشد امروزه با انواع و اقسام داروهای موضعی یا خوراکی یا اقدامات پزشکی دیگر مانند لیزر درمانی-نور درمانی و فتودینامیک تراپی قابل کنترل بوده و جای نگرانی برای بیماران باقی نمی ماند.